مجموعه آسمان (کاری از روایت فتح) زندگی شهدای نیروی هوایی ارتش را از زبان همسر آنها روایت می‌کند. لطف این مجموعه به دلبری و لطافتی است که ویژگی روایت زنان است. چیزی که در روایت‌های مردان نمی‌بینم. خوبی این مجموعه اینست که تصویر دیگر شهدا را می‌بینیم. البته ویژگیِ دیگر مجموعه آسمان اینست که چون همه‌شان ارتشی و در نیروی هوایی بودند همگی چالشی به عنوان زندگی در آمریکا داشته‌اند.
اینها را بگذارید کنار بی‌تعارفی این مجموعه. مثلاً عباس دوران عاشق چای بود و سیگار می‌کشید، خیلی شکمو بوده، روی پیتزا همبرگر می‌خورد، چون پیتزا سیرش نمی‌کرد. داستانْ با مسافرت شمالشان آغاز می‌شود، اما حادثه‌ای کلید اصلی داستان زندگی‌شان را می زند: جنگ. دلباختگی مهناز به عباس تا آنجا وسعت پیدا می‌کند که می‌خواهد با او به پایگاه‌های هوایی برود (که در نهایت هم می‌رود).‌

آنچه زندگی عباس و مهناز را جذاب میکند نامه‌هایشان به یکدیگر است. علاوه بر این عباس عادت داشته که پروازها و عملیات‌هایش را می‌نوشته. این نوشتن‌ها توازنی بین دو نوع روایت برقرار می‌کند. کش و قوس‌های عاشقانه عباس و مهناز ادامه دارد. ماموریت‌های طولانی عباس و انتظارهای طولانی‌تر مهناز، آرام آرام بلوغِ عاطفی و رشدِ مهناز را می‌فهمیم.
تا اینکه در نهایت به ماموریتی می‌رسیم که عاقبتش را می‌دانیم: عباس دوران با جنگنده‌اش به جلسهٔ سران جنبش عدم تعهد در بغداد رفت، حساب این مهمان ناخوانده را نکرده بودند. خودش می‌دانست آخرش چه می‌شود، آن روز نوشته بود که برنمی‌گردد. اما زیباییِ داستان عباس و مهناز، برای من، نوشته‌ها و طمأنینهٔ آخرِ عباس، دمِ رفتن به پایگاه، و نامه‌های مهناز پس از شهادت بود. آخر قصه‌شان زیبا بود.