این کتاب، بخش پایانی یک منظومه ی سه گانه ی تربیتی است که نظرات موجود در کتاب های "ذهن های خوب ساخته شده" و پیوستگی شناخت ها" را توسعه می دهد و ره آورد آن، آشکار ساختن هفت موضوع اساسی در آموزش است که از آن جمله است: "نقاط کور شناخت: اشتباه و توهم"، "اصول ضروری شناخت"، "آموزش شرایط انسانی"، "آموزش هویت زمینی"، "رویارویی با شک"، "آموزش مفاهمه" و "اخلاق نوع بشر". در مبحث نخست، نگارنده خاطرنشان می کند که شناخت باید به مثابه ی نخستین ضرورتی ظاهر شود که برای آماده سازی برای روبه رو شدن با خطرات دایمی ناشی از اشتباه و توهم که به طور مداوم روح انسانی را می آزارد به کار گرفته می شود؛ بر این اساس، شناخت شناخت، عبارت است از مسلح ساختن روح. هم چنین در مبحث دوم، لازم است روش هایی را آموزش داد که مخاطب بتواند ارتباط متقابل و تاثیرات دوجانبه ی میان اجزا و کل را در جهانی پیچیده درک کند. در مبحث سوم نگارنده نشان می دهد که از خلال رشته های کنونی، وحدت و پیچیدگی انسان ها را ـ با جمع آوری و سازمان دهی دانش های پراکنده در علوم طبیعی، علوم انسانی، ادبیات و فلسفه باز شناخت و نظایر آن ـ می توان نمایان ساخت. وی در مبحث چهارم خاطرنشان می کند که باید پیچیدگی بحران سیاره ای را که در سده ی بیستم بروز کرده است نمایان ساخت و نشان داد که تمامی بشریت، از این پس با مشکلات مرگ و زندگی مشابهی، دست و پنجه نرم می کنند. در مبحث پنجم تاکید شده که آموزش باید دربرگیرنده ی آموزش شک هایی باشد که در علوم فیزیک (میکروفیزیک، ترمودینامک، ستاره شناسی) علوم تحول زیست شناختی و علوم تاریخ نیز ظاهر شده است. در مبحث ششم (آموزش مفاهمه) مفاهمه وسیله و هدف ارتباط بشر معرفی گردیده و فهم یک دیگر، لازمه ی زیستن بر روی یک سیاره شناخته شده است. در مبحث پایانی نیز تصریح گردیده که آموزش باید با توجه به ویژگی سه گانه ی وضعیت انسانی که به طور هم زمان، شامل جامعه، خود، و نوع است. منجر به ایجاد "اخلاق مردمی" شود.