همچنان که فوکو را فراموش کن چالش بازی گونه یی با مفاهیم قدرت و میل جنسی بود در سایه ی اکثریت های خاموش نیز بازی بزرگ دیگری با گران مایه ترین مفاهیم اندیشه ی انتقادی ما است : امر اجتماعی ، امر سیاسی، اطلاعات ، ارتباطات ، رسانه ها و معناها. این جستار و مکمل آن («...یا، پایان امر اجتماعی»)، در کنار دو جستار دیگری که برای تکمیل این منظومه برگزیده شده اند(«فروپاشی معنا در رسانه ها»و «توده ها : فروپاشی امر اجتماعی در رسانه ها » ، در پرتو پاره هایی از دیگر متن مهم بودریار ، مبادله ی نمادین و مرگ )آشوب طنز آمیز و تکان دهنده یی را تشکیل می دهندکه کم تر شباهتی به سامان فکری و فلسفی امروز دارد . در این چشم انداز ، آیا ستیز سخت این پسامدرنیست با پساساختارگرایی پیشتاز کنونی ، که بد نامی و نام آوری او را به بار آورده برای برجسته ساختن این بازی بسنده نیست ؟