: آشنایی با ژان پل سارتر را مرهون آثار علی شریعتی ام .کتاب های شریعتی را که باز میگشودم پر بود از نام سارتر و نظرات وی که طی چند دهه در جهان و ایران نامی افسانه ای پیدا کرده بود . توگویی مجموعه آثار شریعتی کمابیش بوی  « سارترزدگی » می داد . این هوای « سارترزدگی » را در آثار روشنفکران دیگری نیز می شد دید ؛ جلال ال احمد از جمله آنهاست . نه او ، که کثیری از هم نسلان او در آن دوران تاریخی ، بخشی از جوانی خود را به پای اندیشه های سارتر ریخت . اندیشه هایی که در عرصه هایی چون هنرهای نمایشی و ادبیات داستانی ، کافه های به اصطلاح روشنفکری و جریانات فزاینده ی سیاسی .وقتی سارتر از دنیا رفت دیگر آن آوازه ی افسانه ای گذشته را نداشت . بی اندازه کم رنگ شده بود . دیگر کمتر نام از او در محافل رو شنفکری بر سر زبان ها میگشت . آن جذبه فلسفی که روزگاری ناوگان سنگین روشنفکری را به دنبال خود میکشید ، به سرعت رو به افول می رفت و حیات فرجامین خود را طی می کرد .اما آن آوازه افسانه ای چه بود و کجا رفت ؟ چگونه نفوذ افکارش در ایران بسیار دامنه یافت ، و چگونه به یکباره تا حد زیادی محو شد و به خاک نشست ؟!