زبان همان چیزی است که پیوسته در درون خود جهت گیری مشترکی در رابطه با جهان را موجب میشود و تاب می آورد.گفتگو با فرد دیگر اصولا به هم آمیزی اشیا با یکدیگر نیست.به باور من،مشخصه این تنش ها در درون مدرنیته نهفته است که این شیوه سخن گفتن را کنار می نهد.همچنین گفتگو با شخص دیگر،سخن گفتن از گذشته او نیست،بلکه در گفتگو با شخص دیگر،فرد وجه مشترکی را بر می سازد و همین هم مورد بحث قرار میگیرد.واقعیت حقیقی ارتباطات انسانی به چنان نحوی است که یک گفتگو صرفا حامل عقیده شخصی با شخص دیگر نیست،یک گفتگوی اصیل دیدگاه هر دوی آنها را متحول میسازد.یک گفتگوی کاملا موفقیت آمیز چنان است که فرد نمی تواند به جانب عدم توافقی پا پس کشد که آن را به راه انداخته است.اشتراک میان طرفین گفتگو آنچنان قوی است که مسئله دیگر این نیست که من چنین فکر میکنم و تو چنان،بلکه بیشتر متضمن تفسیر مشترکی است از جهان،که همبستگی اخلاقی و اجتماعی را ممکن می سازد.آنچه درست است و به عنوان امر درست از سوی طرفین تشخیص داده می شود،بالذات مستلزم وجه اشتراکی است که تنها زمانی شکل میگیرد که انسان ها همدیگر را بفهمند.در واقع،توافق در عقاید پیوسته در جریان صحبت کردن با همدیگر حاصل میشود و سپس به درون آسودگی توافق در فهم و چیزهایی که طرفین بدیهی لحاظ میکنند،فرو می رود به همین دلیل این بر نهاد موجه است که طبق آن تمام اشکال فرا زبانی فهم به فهمی باز میگردد که در گفتگو و در صحبت کردن با شخص دیگر آشکار میشود.