بعد از حضرت نوح (ع) چهارتن از پیامبران به حکومت و پادشاهی رسیدند. آن ها عبارت اند از عیاش یا ذولقرنین که بر شرق و غرب عالم حکم راند، حضرت داوود و سلیمان (ع) که منطقۀ  حکومتی آن ها از شامات تا سرزمین های اصطخر بود و حضرت یوسف (ع) که بر مصر و نواحی آن حکومت می کرد. داوود (ع) هنگام گذر از بیابان ها به قرائت زبور خویش می پرداخت و به همراه او کوه ها، پرندگان و وحوش، خداوند را تسبیح و ستایش می کردند. باری تعالی آهن را به مانند موم برایش نرم کرده بود تا بتواند با آن هر آن چه را که اراده می کند، بسازد. داوود بارها از خداوند خواست تا او را به منصب قضاوت و دادرسی در میان مردم منصوب نماید، اما هربار خداوند خطیر بودن این مساله را به او یادآوری کرده و می فرمود که مردم تحمل قضاوت  عادلانه را ندارند. اما با این حال پروردگار این شغل را به او واگذار کرد تا آن که روزی دو مرد برای دادخواهی نزد او آمدند. داوود بدون آن که از خواهان بینه ای بخواهد، دستور داد تا گردن او زده شود. این کار داوود باعث شد تا بنی اسرائیل قضاوت او را ظالمانه تلقی نمایند. داوود که از برخورد مردم نگران گشته بود، از خداوند خواست تا او را از آن ورطه نجات بخشد. خداوند نیز به او وحی فرستاد که یا داوود حکم تو برحق بوده، اما چون شاهدی نخواستی مردم تو را ظالم قلمداد کردند و سپس فرمود که مردم تاب تحمل قضاوت را ندارند و بهتر است بعد از این در دادرسی های خود از مدعی، بینه خواسته و او را قسم دهی. در کتاب حاضر داستان برخی از بزرگان تاریخ از جمله حضرت سلیمان، ذکریا و یحیی (ع)، اصحاب کهف و حضرت محمد (ص) درج شده است.