باتوجه به اینهمه نمایشنامه ی جذابی که وجود داره ، ارزش خواندن نداشت
          

            نه که بگم بدم اومد، ولی فقط، ایت واز اوکی.
          

            نمایشنامه‌ی معمولی‌ای بود و نمونه‌ای بود از نمایشنامه‌های آمریکایی قرن بیستم که سردمدارشون آرتور میلر و تنسی ویلیامز هستن... اما جالبه که اون موقع چقدر آمریکایی‌ها از خانواده عاصی بودن و چقدر نمایشنامه با موضوع مشکلات درون خانواده دارند