راوی در این رمان با نخستین جمله خود ما را به فضای دلزده ای می برد. او آنچه را از ذهنش می گذرد، بازگو می کند. همزمان با ذهنیات راوی و مکالمات کوتاه و اندک او با شوهر و اطرافیانش پی به شخصیت وی می بریم. شخصیتی توانمند با صبر فراوان که زنانه است.در برش های زمانی مختلف به غیر از راوی با دانای کل محدودی مواجه می شویم که از دنیای بیرونی و درونی شوهر می گوید اگرچه جزیی و مو به مو نیست اما فاش کننده شخصیت شوهر (صفا) نیز هست.فردی که هر شب کابوس می بیند و توانایی باروری ندارد، در لحظه هایی که شامل خبر مهم است خارش عصبی کف پا می گیرد، دفعاتی صورتش را طوری می تراشد که خون به بیرون بریزد.کابوس سال هاست که رهایم نمی کند هر بار یه جوری سراغم می آید شده همدم شب هام… همه جا می آید هر جا که بخوابم.مردی که از افسردگی نسبتا شدیدی رنج می برد، گاهی به روانپزشک مراجعه می کند ولی چون حرفی نمی گوید، پس بی نتیجه است.