هر کتابی به هر کسی با هر مزاجی خوش نمی آید. این کتاب برای من جداً آموزنده بود. اگر بخواهم با یک تصویر آن را توصیف کنم، می گویم: جعبه سیاه آدمی.
آنچه مرا تا تا خط به خط تا پایان کتاب می کشاند، صداقت و بی آلایشی نویسنده در عین پشته ی سنگین دانش و مطالعه او در بیان و تحلیلل رفتار ها و پلیدی ها بود.
در تمام متن کتاب آن نگرانی و دغدغه پدرانه را می شود احساس کرد.گاهی آنقدر شدید که آدم می خواهد حق را به دخترش بدهد، مثل همه ی پدر های ایرانی آن نگاه از بالا به پایین و تحکّم آمیز را می توان احساس کرد.
خصوصا در مقالات آخر کتاب.