از بدو پیدایش هواپیما لزوم داشتن مقررات یکنواخت در تمام کشورها به منظور نظم و ایمنی در هوانوردی لازم به نظر می رسید. لذا بعضی از کشورها برای نیل به این هدف در سال 1910 میلادی در پاریس گردهم آمدند تا قانونی در این رابطه تدوین نمایند و چون نتیجه ی مطلوب از آن به دست نیامد، مجددا در سال 1919 بعد از جنگ جهانی اول و عهدنامه ی صلح چندین کشور برای تدوین یک موافقت نامه بین المللی گردهم آمدند و هریک دو نفر نماینده به کمیسیونی تحت عنوان "کمیسیون هواپیمایی" گسیل داشتند. دست آورد این کمسیون که بعدها به "کنوانسیون پاریس" معروف گردید، تعیین شرایطی مربوط به مقررات هوانوردی بود که باید در عهدنامه ی صلح ذکر می شد. در سال 1944 "کنوانسیون شیکاگو" جای کنوانسیون پاریس را گرفت. کنوانسیون هواپیمایی کشوری بین المللی شامل اصول کلی و اساسی در زمینه ی حقوق هوایی است: این کنوانسیون با شناسایی کامل انحصاری حاکمیت هر دولتی بر فضای هوایی آن کشور شروع می شود. با این واقعیت که به حاکمیت هر کشور متعاهد این کنوانسیون اشاره نمی کند بلکه تمایل داشته است تا اعلام نماید که کنوانسیون در چارچوب کلی، گرایش به شناسایی این حق برای کشورها حتی کشورهای غیر متعاهد نیز دارد. کتاب حاضر به منظور آشنایی فراگیران با ضمایم این کنوانسیون و هم چنین اهداف سازمان جهانی ایکائو گردآوری شده است. بر این اساس برخی از مباحث کتاب بدین قرار است: کنوانسیون شیکاگو، اصول کلی در کنوانسیون شیکاگو، هواپیمایی کشوری و دولتی، اهداف و ساختار سازمان ایکائو، هوانوردی، اجرای طرح های منطقه ای، مقررات هواپیمایی، خصوصیات مقررات هواپیمایی، پیدایش سازمان های نظامی و موسسات غیرنظامی در ایران، و مالکیت و ملیت هواپیما.