یکی از باورهای بدیهی شیعی این است که حجیت کلام الهی به نحو استقلالی نیست و سنت نبوی و بیان عترت به عنوان قرائن منفصل قرآن کریم مطرح هستند که به همراه آن، حجیت جمعیه را تشکیل می دهند. مفسران و اصولیان درباره این باور بنیادین، بحث های مفصلی ارائه کرده اند که از میان آن ها دیدگاه مرحوم میرزا مهدوی غروی اصفهانی جالب توجه است. در کتاب حاضر مؤلف تلاش کرده از منظر این فقیه قرآنی، موضوع مذکور را مورد بحث و بررسی قرار دهد.