منطق فازی، منطقی ظاهراً جدلی است که در آن به بهانة ردّ اصل «امتناع تناقص صوری ـ ارسطویی»، اصل «امتناع تحول و دگرگونی» اثبات می شود. این منطق معتقد است که بین «است»  و «نیست» و اصولاً میان «تضادها» بی نهایت سایه های خاکستری (امکان) وجود دارد. به عبارت بهتر، این منطق تغییرات را فقط در شکل کمّی اش می بیند. در کتاب حاضر، ضمن معرفی منطق فازی و واضع آن، نقدی بر کتاب «سایه های واقعیت»، نوشتة «باب بیشاپ»، متخلص به دکتر «لاجیک»، یکی از شارحان پر سر و صدای این منطق، نگاشته و ارائه شده است.