مواجهه ایرانیان با مدرنیته،قصه پر غصه دراز آهنگی است که طی یکصدو پنجاه سال گذشته گریبانگیر ما بوده است.روشنفکران ما،با پیشینه و علقه و فضل و مایه متفاوت،تاملات خویش را در باب نسبت میان سنت ستبر پس پشت و مدرنیته و مدرنیزاسیونی که به سر ما آوار شده بر آفتاب افکنده اند؛تاملاتی که از جنس ترنم اند نه قیل و قال و هیاهوی گوش خراش و دل آزار ؛و در عین حال موزونند و از نظم و نسقی تبعیت می کنند،نه اینکه آشفته و شلخته تقریر شوند،همچین حزین اند بدین معنا که به رغم جهدهای صادقانه و مجدانه و حقیقت طلبانه آرمان های روشنفکران به طور کامل محقق نشده و تلاشهایشان وافی به مقصود نبوده است و ما همچنان در نیمه راهیم:« ولی نشد که روبروی وضوح کبوتربنشینید.ترنم موزون حزن گام خردی است در راستای اندیشیدن درباره وضعیت اینجایی و اکنونی ما با پیش چشم قرار دادن تلاش ها و کاوش های نظری بصیرت زا و معرفت بخش روشنفکران معاصر.