بخشی از مقدمه : در قلب اروپا توفانی برپاست که به برانداختن نظم کهن پیش می آید، نظمی که بر پی های لرزانش کلیسای بزرگ زمین داران و بزرگ مالکان کلیسا به پیشگیری فاجعه دست به دست یکدیگر می دهند، اما با همین دست یاری هرکدام دیگری را به کام توفان می کشند. سرخی سپیده امیدی که از افق سر می کشد رنگ خون جوان زنجیریان زمین است که در پرچم انقلاب کبیر، در کنار آبی خون کهنه اشراف و سفیدی سترون کشیشان خواهد نشست. دامنه توفان تا به جزیره سیسیل می رسد. در این هنگامه آشفتگی خواب ها در این برخوردگاه گذشته و آینده بر این برهوت خفته چه خواهد گذشت؟ اگر دری به روی نظم نوین بازکردنی باشد آن را چه کسی خواهد گشود؟ فرانچسکو دی بلازی ، ژاکوبن، که به امید رهبری شورش ستمدیدگان بر می خیزد یا دن جوزپه ولای کشیش، که می کوشد تاریخ را دوباره بسازد، که گذشته ای را جعل می کند به هوای آینده ای، یا به امید (حالی) که فقط برای خود اوست.