این کتاب به زبان طنز دربرگیرنده ی گوشه هایی از حوادث پس از مرگ نادرشاه تا سلطنت فتحلی شاه قاجار است. نویسنده در بخشی از کتاب از یکی از مداحان دربار نادر یعنی میرزا احمدی خان استرآبادی نام می برد. او که در خدمت نادر به نانی و مانی رسید و در وصف او کتاب ها نگاشت، در پیشگاه برادرزاده و قاتل همه ی اعضای خانواده ی او ـ یعنی علیشاه (عادل شاه) ـ دست به سینه  ایستاده و قتل عام خاندان نادر را نظاره کرد و لب نجنبانید. سپس بر آستان ابراهیم شاه، برادر و دشمن علی شاه بوسه زد و پس از آن در محضر شاهرخ شاه، قاتل عادل شاه و ابراهیم شاه، اظهار بندگی کرد و پس از این ها به درگاه کریم خان زند، راه یافت و تا پایان عمر در نهایت تنغم و آسایش زندگی می کرد. برخی عناوین کتاب عبارت است از: یک مملکت و هفت پادشاه، پیرزن ها را نباید دست کم گرفت، اشاره ای به خصوصیات اخلاقی وکیل الرعایا، از شاه سوم چه خبر؟، اسارت آغا، فکر شاه کشی ممنوع، وقتی شاه اختیار خود را به دست مقنی ها بسپارد، و اگر آغامحمدخان خواجه نبود!.