این کتاب، که می توان آن را بخشی از تاریخ حقوق و قوانین ایران (1285ش ـ 1397) قلمداد کرد، بخشی که ایرانیان غیرمسلمان در آن برجسته شده اند، نشان می دهد که مانع اصلی بهبود جایگاه حقوقی غیرمسلمانان در جوامع اسلامی آرای فقهی است که، بدون درنظر گرفتن بافت پیدایش آن ها، به خطا بخشی از ایمان اسلامی معرفی می شوند. این کتاب، نشان می دهد که چگونه این آرای فقهی شیعی به بدنه قوانین ایران راه پیدا کرد. نویسنده کتاب، کوشیده است همه جنبه های جایگاه حقوقی غیرمسلمانان را در بافت خودش ببیند و هم وظایف و هم حقوق آنان را، آن گونه که در منابع اسلامی بازتاب پیدا کرده، بررسی کند تا مانع اصلیِ رعایت حقوقِ غیرمسلمانان و احترام به آنان به عنوان «شهروند» به خوبی شناخته شود. در فصلی از کتاب، یک استراتژی یا تغییر رویکرد، به مثابه ی اجتهاد نوین، برای بهبود وضع حقوقی غیرمسلمانان، پیشنهاد شده است.