: ژان پل سارتر در سال 1953 به سراغ یکی از تمایشنامه­های آلکساندر دوما (پدر) که شخصیت اصلی آن جلوه گر بی­نظمی و نبوغ بود رفت تا آن را به شیوه خود بازنویسی کند و در حقیقت اثری بیافریند که به گفته روبر کن یک «درام خوب دارای استحکام» و «درخشان» است. «ژکین» هنرپیشه انگلیسی مشهوری است که در اوایل قرن نوزدهم می­درخشد و تمام مردم سطح بالای لندن برای تجلیل از او می­شتابند.او مردی است که از افراط کاری پروایی ندارد، احتما­ل­ها را به تمسخرمی­گیرد،به نحوی یکسان با لذت به گستاخی،گشاده­دستی و نیز تحقیر روی می­آورد.با این همه، ولیعهد انگلستان او را به دوستی خود پذیرفته است و حتی زمانی که حود در معرض بی احترامی کین قرار می­گیرد تندروی­های او را بر­می­تابد.به راستی «کین» خودش است یا شخصیت­های گوناگونی به خصوص چون رومئو،هملت،اوتللو که او در نقش­شان روی می­نماید؟و این شخصیت­های شکسپیری تا چه حد شخص او را نمی بلعند؟........