آرسنی تارکوفسکی در آزادی معنوی و شاعرانه اش، گند و کثافت دیکتاتوری را زنده کرد، شعر او سینمایی درونی از حال و روز شوروی آن روزها بود، شهادتی واپیچیده از خشم نجیب روحی نجات یافته از آن دوره ی مرگ آور و له کننده ی روح.میان آخرین شاعران بزرگ روس قرن بیستم و هنوز ناشناخته در غرب، تارکوفسکی هم چون نیرویی جوان از شاعران عصر نقره ای که می خواندشان، مانند اوسیپ ماندلشتام، مارینا تسه تایوا و آنا آخماتووا سر برآورد. به شکلی متناقض، او این کار را با کشیدن پلی به عصر طلایی شعر روسیه در این عصر غم افزا انجام داد. در زمانی که شاعران رسمی روسیه یا مستقل بودند و چیزی نبودند و  شاعران بزرگ یا ساکت شده بودند یا زیر زمین و تحت اداره ی استالین و سوسیالیست های رئالیست بودند.