چقدر او مرا یاد ستاره می اندازد که همیشه بی دغدغه و بی اضطراب بود. یادم هست یک بار که داشتیم از مدرسه بر می گشتیم، او چترش را بالای سرمان گرفته بود و من داشتم برایش از مهمانی دیشب می گفتم که یکهو چتر از دستش رها شد روی زمین خیس افتاد. دعاوار دست هایش را به هم چسباند و قاصدکی را توی دست هایش محصور کرد. چترش را برداشتم و صدایش کردم: " ستاره!" دستش را بازکرد و قاصدک را نشانم داد و با صدای آرامی گفت:" ببین.. خبر خوش تو راهه" بعد هم دست هایش را رو به روی دهانش گرفت و با بیرون دادن یک باره ی نفسش آن را به هوا فرستاد. من هم که حرف ستاره برایم حجت بود منتظر خبر خوب بودم اما فردایش با موتور تصادف کرد و یک هفته خانه نشین شد و من از همان وقت بود که به قاصدک ها ظنین شدم.اسب و ماهی، سردرگمی ها و سرخوردگی های دختر جوانی را واگویه می کند که مدام میان دیروز و امروزش تاب می خورد و اتفاقات گذشته را به یاد می آورد. اسب و ماهی روایت گر زخم است و دست هایی که مرهم دارند.فروشگاه اینترنتی سی بوک