گفتارهای نظری در باب مدرنیسم،به رغم تنوع و گستردگی آن ها،ریشه ها و زمینه های تاریخی مشترک دارند.به طوری که میتوان نوعی انسجام و حال و هوای واحد را به همه آن ها نسبت داد که خود نتیجه تکرار و تبادل مجموعه ای است که اجازه میدهد مجموعه آن ها را به عنوان واقعیتی تاریخی با حدود و ثغور معین معرفی کرد.این حدود و ثغور به هیچ وجه ذهنی یا دلبخواهی نیستند.بلکه از ماهیت تاریخی خود موضوع سر چشمه میگیرند.تعیین نقطه شروعی برای عصر جدید که خود از مباحث مهم گفتارهای نظری است کاری است به غایت دشوار زیرا انتخاب هر مقطع یا رخدادی بلافاصله ما را با مساله توضیح علل و ریشه های آن و در نهایت با تسلسل درگیر می سازد.اما ماهیت تاملی و خود آگاه و انتقادی گفتارهای نظری به ما اجازه میدهد که از این تسلسل بپرهیزیم.این گفتارها،در واقع،مایانگر تلاش مردمان مدرن برای کسب آگاهی از وضع تاریخی خود است و میتوان آن ها را معرف خود آگاهی انتقادی مدرنیسم دانست.