دختر جهان بخش، مهناز، نویسنده شده است؛ همان که خاطراتش را می­نوشت. بعد از سال­ها، از من خواست خاطراتم را برایش بگویم. می­گوید: «دادا، بیا از قدیم بگو.» می­گوید: «از روزهای جنگ بیشتر بگو.» می­گوید: «تو آدم بزرگ هستی.» می­گویم: «دختر، من که کاری نکرده­ام. هرچه کرده­ام، برای رضای خدا بوده.» اصرار می­کند و می­گوید: «باید بگویی.» راستش را بخواهی، بعضی چیزها را به او گفته­ام؛ بعضی را هم نگفته­ام. آخر نمی­شد همه­چیز را بگویم. می­گوید: «قرار است کتاب بشود.» می­گویم: «تا خدا چه بخواهد!»