و هنوز مردم می گریستند، آنک که شانگاهرسیده بود، و ناباورانه درماندندچون سرشار از سگال های بزرگ بودندو در روشنایی به زندگانی عشق می ورزیدندو نمی خواستند فرو نهند سیمایخداوندگار را، که ماوایشان بوددر آنان، مانند آتشی درون آهن خلیدو آن که دوستش می داشتند، در کنارشان گام می زدسایه وار...