در زمان های قدیم آتشکده ای وجود داشت که آتش آن همیشه روشن بود و به آن آتشکده همیشه جاویدان می گفتند. همه زرتشتیان برای نیایش پروردگار به آن جا می آمدند. حتی بسیاری از مردم پیرو کیش های دیگر نیز برای دیدن آتشکده می آمدند و برخی از آن ها نیز در برابر آتش همیشه جاودان آروزی تندرستی و شادمانی می کردند. در آتشکده موبدی به نام "مردان فرخ" زندگی می کرد که نگهبان آتش و برگزارکننده مراسم دینی بود. او همیشه لباس سفیدرنگ به تن داشت و آتشکده را برای ورود و زیارت مردم پاک و آماده می کرد. وی همیشه کودکان و نوجوانان را در آتشکده جمع می کرد و به آن ها آموزش می داد. او باور داشت که آموزش های دین زرتشتی باید همراه با شادمانی و ورزش باشد، به همین دلیل گاهی اوقات او و بچه ها به حیاط آتشکده می رفتند و بازی های دسته جمعی انجام می دادند. تا این که در یکی از روزهای سرد زمستانی، در آغاز بامداد در شهر همهمه ای برپا شد. آن روز موبد مردان فرخ، در آتشکده را باز نکرده بود، وی به خواب ابدی فرو رفته بود. آن روز مردم بسیاری از همه  گروه های دینی در آتشکده گرد آمدند و کالبد موبد مردان فرخ با شکوهی فراوان به برج خاموشی نهاده شد. فردای آن روز کودکان و جوانان قبل از سپیده دم به آتشکده رفتند و همانند هر روز به جای موبد دانا آتشکده را روفتند و آب پاشیدند. آتشکده همیشه جاودان هنوز روشن است و زرتشتیان هنوز برای نیایش و زیارت به آن جا می آیند. از آن روز تاکنون شاگردان موبدان دانا هرگروه پس از گروهی دیگر آتشکده را با پاکیزگی تمام اداره می کنند و شاگردان دیگری را در آتشکده تعلیم می دهند.