بگذار به خانه  برگردم
در میان کلمات ِدلتنگی
که برای بوسیدن ِتو به صف ایستاده اند
دست ِباد را
میان دستانم بگیرم
در موهایت خانه کنم!

می خواهم
دنباله ی این سیم ها را بگیرم
به دامن بلند تو بازگردم
شاه سلیمان را صدا بزن
و بگو بر امواج مغناتیس
تا نزدیک خانه ات همراهی ام کند

من معجزه ای ندارم
و راه ِخانه ی تو
از بزرگراه پر ازدحام عصر می گذرد
در خون ِکوچه قایقی بیانداز

در من،
مفهومی قدیمی از معشوق
زیست می کند
که انگشتان تو تنها ، 
به بازگشایی رمز آن آشناست.
بگذار به خانه برگردم
در میان ِ کلماتِ دلتنگی
و نامِ کوچکِ تو،
اسم اعظم من باشد!