من همیشه قبل از خرید کتاب، کل کتاب رو می خونم که اگر مناسب نیست یا می دونم نرگس خوشش نمیاد، الکی هزینه نکنم. این کتاب رو که خوندم از داستان و متن قافیه دار و شعرگونه ش (که البته همیشه قافیه دار نیست) خوشم اومد، اما برعکس من نرگس این کتاب رو دوست نداره و من فکر می کنم دلیلش، سادگی تصاویر و بی رنگ بودنشه. 
کتاب بچه ها باید خوش آب و رنگ باشه. البته نرگس همیشه مجاز بوده روی کتاب هاش نقاشی کنه و خط بکشه، اما اصلا سراغ این کتاب نمی ره.
          

            موش قصه ما در ارزوی داشتن یکی از سیب های روی درخت است که حیوانات مختلف می آیند و بدون توجه به او و هرکدام به روش خاص خود سیبی از درخت می چینند.
موش تلاش می کند وش هایی مشابه آنان‌ پیاده کند اما هر بار شکست می خورد. تا اینکه دوستی می آید و به روش خاص خود مشکل را برطرف می کند. شما چه راهی به ذهنتان می رسد؟

https://taaghche.com/book/67147/%D9%85%D9%88%D8%B4%D9%87-%D9%88-%D8%AF%D8%B1%D8%AE%D8%AA-%D8%B3%DB%8C%D8%A8
          

            ترجمه‌ی آهنگین متن به فارسی، از نقاط قوت کتاب است.
سادگی و مینیمال بودن تصاویر امکان سپیدخوانی برای مخاطب فراهم می‌کند و در تمام متن جز نقطه‌ی اوج به بعد تصاویر یک قدم از متن جلوتر هستند. از اوج داستان به بعد، کلمات وجود ندارند و تصاویر هستند که به تمامی، چگونگی حل مساله را بیان می‌کنند.
ترجیح شخصی من این است که در درام، برای حل مساله، ناگهان ید بیضائی ظاهر نشود و اگر همراهی‌ای با شخصیت اصلی وجود دارد، یا از ابتدا حضور داشته باشد و یا فقط در نقش مشاوری دور باشد. در این داستان فُکی اواخر قصه وارد که می شود که مشکل را حل می‌کند و شخصیت اصلی تصمیم گیری و انجام راه حل را خودش به عهده ندارد.