دو هنر نگارگری و نستعلیق، به تصریح منابع، در سدۀ هشتم هجری وضع و اختراع شده اند. این اختراع، البته یک شبه صورت نگرفته و بدون مقدمه نبوده است. زمینه های حضور هر دو هنر، پیش تر در جامعۀ هنری ایران پدیدار می شود و در سدۀ هشتم هجری، دو نفر از هنرمندان صاحب کمال و قریحه، بدان ها شیوۀ جدیدی می بخشند. احمد موسی که هنر تصویرگری را از پدرش ـ موسی ـ فرا می گیرد، با مجموعه ای از دانسته ها و دستاوردها، تصویرگری را از درشتی ها، خامی ها و نابالغی ها می پالاید و آن را تحت معیارها و ضوابطی جدید درمی آورد و سنتی را برمی انگیزاند که شاگردان او آن را با راه و رسم و معناهای دیگر به کمال می رسانند و هنر نگارگری ایران را پدیدار می سازند. ابتکار و تجدد مشابهی هم، تقریبا به طور هم زمان، به وسیلۀ مولانا میرعلی تبریزی در خطاطی رخ می دهد. او نیز کمال یافتگی هنری خود را با ترکیب دو خط نسخ و تعلیق، که پیش تر در جادۀ تحول افتاده بودند، به ثبوت می رساند و خط نستعلیق را سامان می بخشد و قواعد و اصول آن را صورت بندی می کند. دو هنر نگارگری ایرانی و نستعلیق، جلالت و منزلت ویژه ای به کتاب آرایی نسخه های منظوم و منثور فارسی بخشیدند و تازگی و ابداعی دلنشین در عوالم هنر و ادب ایران پی نهادند. از این رو نگارنده در کتاب حاضر، در پی کشف مایه ها و فنون این دو هنر، به سراغ پایه گذاران آن ها رفته و تصویری از ساحت هنری این هنرمدان پیش رو نهاده است.