فصل اول، توصیفی است از وضعیت خانوادگی "عین القضاه همدانی" که پس از آن چگونگی کسب تحصیل و مراحل کمال عین القضاه بازگو شده همچنین استادان وی معرفی شده اند. فصل بعدی معرفی شخصیت هایی است که عین القضاه به نوعی از آنان یاد کرده است؛ از آن جمله اند: سنایی، امیر معزی، فردوسی، ابوالحسن بستی، ابو سعید ابوالخیر و ابوالحسن خرقانی. فصل چهارم شامل معرفی آثار و افکار عین القضاه همدانی است. "عین القضاه عارف، فیلسوف و متکلم بزرگ جهان اسلام و ایران است. وی در جوانی به دست جاهل مسلکان و علمای ظاهر و اهل حسد به دار آویخته شد... این صوفی از جمله نوابغی بود که در رشته های گوناگون معارف و علوم زمانه خود مسلط بود. با نگاهی به رسائل و کتاب های وی می توان دریافت که چون حکیمان دوران قرون وسطا جامع علوم و معارف مختلف بوده است....".