معماری تصویر از طریق انگاره فضای وجودی، زمینه های مشترک تجربه ادراکی معماری و سینما را مورد بررسی قرار می دهد. سینما با منشی تجربه گرا، تصاویر راستین زندگی را بازنمود می کند و معماری، در جهان بودن انسان را قاب می بندد و بستری برای فهم هستی انسان فراهم می آورد. مؤلف نشان می دهد که کارگردانان بزرگ چگونه به یاری تصویربرداری معمارانه حالات ذهنی معینی را در بیننده ایجاد و تقویت می کند.