«این پرسش که چه گونه شهری مطلوب ما است نمی تواند جدا از این پرسش باشد که خواستار چه نوع روابط اجتماعی، ارتباط با طبیعت، شیوه ی زندگی، تکنولوژی، و ارزش های زیباشناختی هستیم.’حق به شهر‘ بسیار فراتر از آزادی فردی در دست رسی به امکانات شهری است. حق به شهر حقِ تغییردادن خودمان از طریق تغییردادن شهر است. به علاوه، این حقی عمومی و نه فردی است، چه این دگرگونی به طور اجتناب ناپذیری وابسته به اعمال نیروی جمعی در تغییرشکل دادن به روند توسعه ی شهری است. من می خواهم چنین استدلال کنم که آزادیِ ساختن و بازساختن شهرها و خودمان یکی از باارزش ترین، و در عین حال فراموش شده ترین، حقوق بشر است.»
(از متن کتاب)