در تحقیق حاضر که به قلم مستشرق انگلیسی، هامیلتون گیب (1895-1971) در سال 1923 به چاپ رسیده، گزارشی از فتوحات اعراب مسلمان در ماوراءالنهر در قرن نخست هجری به دست داده می شود. کتاب با اشاره ای به تاریخ کهن منطقه ی آسیای مرکزی قبل از ظهور اسلام و معرفی اقوام، تمدن ها و حکومتگران منطقه تا قبل از رسیدن اعراب به مرزهای شرقی خراسان، آغاز می شود. در این بخش، بر اهمیت اقتصادی جاده ی ابریشم، تجارت با چین، پراکندگی قدرت های محلی به عنوان ویژگی  اصلی ساختار سیاسی منطقه تاکید می شود؛ آن گاه جریان ورود اعراب به منطقه و فتوحات آن ها به ترتیب و توالی زمانی بازگو می شود. ویژگی بارز اثر حاضر، استفاده ی توامان نویسنده از منابع چینی و اسلامی است. وی با بررسی منابع و اسناد گسترده، روند تاریخی حضور اعراب در خراسان و فتوحات آن ها را به رهبری افرادی چون عبیدالله زیاد، سعید بن عثمان، سلم بن زیاد، سهلب، قتیبه بن مسلم و نصر بن سیار و دیگر حکام و امرای عرب، برای گسترش قلمرو اسلام به ماوراءالنهر و تصرف سغد، بخارا، خوارزم، سمرقند، چاچ و سایر شهرهای منطقه، گزارش می کند، علل پیروزی های اعراب و عوامل آن را برمی شمارد، از مقاومت های متعدد و پراکنده ی حکومت های محلی سخن می گوید، به اختلافات میان قبایل اعراب که به خراسان کوچیده بودند اشاره می کند، به نخستین تماس های اعراب با ترکان خاقان چین توجه می نماید، گزارش های مورخانی چون یعقوبی، بلاذری، طبری، و ترشخی را مقایسه و تحلیل می کند و با منابع چینی به سنجش می کشد، گروه های قومی و خاندان های حکومتگر محلی را شناسایی می کند و در مجموع تصویر روشنی از فتوحات اعراب در ماوراءالنهر به دست می دهد.