مولف این کتاب که نظریه اش در زمینه ی تقطیع سالهاست جایگزین تقطیع سنتی شده است ،حال انگاره ی جدیدی را برای طبقه بندی صدها وزن گوناگون شعر فارسی به دست می دهد .او وزن ها را به دو گروه متفق الارکان و متناوب الارکان تقسیم می کند و سپس اعضای هر گروه را براساس خصوصیات ساده ای همچون تعداد هجاهای هر رکن و تعداد رکن های هر مصراع و غیره ،به دسته ها و رده ها و بحرها و وزن های متفاوت طبقه بندی می کند .خواننده با اندک ممارستی می تواند محل هر وزن مورد نظر خود را در کنار وزن های هم خانواده اش بیابد و بر اساس تعداد شواهد و نیز زمان سروده شدن آنها ،به اطلاعاتی تقریبی درباره ی میزان مطبوع بودن هر وزن و زمان ورود آن به سلسله ی وزن های شعر فارسی دست یابد.این طبقه بندی محل وزن های مطبوع اما ناموجود در شعر فارسی را پیش بینی می کند، و کار خود را بی استفاده از زحافات و دوایر متعددی پیش می برد که در اصل متعلق به عروض عرب بوده است و ربطی به عروض فارسی ندارد. با این کتاب فصل جدیدی در مطالعات وزن عروضی فارسی آغاز می شود.