بعد از چرخی، خواجه عبیدالله احرار (وفات 896) هدایت نقشبندیه را بر عهده گرفت. او از جوانب مختلف مهم ترین سیمای طریقت در دوره های پس از بهاالدین نقشبند بود. مستندات فراوانی در خصوص شرح حال احرار وجود دارد که اغلب برای روشن شدن نقش سیاسی اجتماعی او در آسیای میانه تیموری جمع آوری شده است. جایگاه او مخصوصا ابعاد عرفانی شخصیتش تقریبا از نظرها دور مانده است . علاقه آشکار او به ابن عربی و آثارش این امکان را می دهد که نتیجه بگیریم به طور قطع به نظریه وحدت وجود پایبند بود؛ و این یکی از ابعاد اعتقادی مغفول مانده اوست... او چنان بر فتوحات مکیه مسلط و آگاه بود که عبدالرحمان جامی، از شخصیت های شناخته شده دوره اول نقشبندیه و علاقه مند به ابن عربی، درباره فهم بخش هایی از فتوحات با وی مشورت می کرده است...با این حال آشکار است که احرار برای پیوند آموزه های ابن عربی با جنبه های عملی طریقت نقشبندیه، مخصوصا ابعاد متافیزیکی عقیده خود تلاشی نکرد. او صوفی باتجربه ای بود و از خطرهوی تاکیدهای متافیزیکی که فرد تازه کار را تهدید می کند خبر داشت...