روزی روزگاری در زمان های بسیار دور در کشوری به نام ایرلند، زن فقیری پسری به دنیا آورد. او با دیدن کودک آه کشید چون بین دو استخوان کتف کودک برآمدگی کوچکی بود، برآمدگی ای که به قوز تبدیل می شد. هرچه پسربچه بزرگ تر می شد قوزش هم رشد می کرد تا عاقبت به مردی گوژپشت تبدیل شد. او مرد فقیری بود چون به خاطر قوزی که در پشتش داشت نمی توانست کشاورزی کند، بار سنگین بلند کند و گاوها را به چرا ببرد، اما خدای مهربان به او دست های چابک با انگشتان بلند و چالاک داده بود. او هر هفته به کف رودخانه می رفت تا نی ها را بکند و هر ماه سبدها و کلاه هایی را که از این نی ها می بافت در بازار محلی می فروخت. او از کنار رودخانه گلی به نام «کلاه پریان» یا «گل لاسمور» را می چید و روی لباسش می چسباند به همین خاطر مردم او را لاسمور صدا می زدند، روزی... .