اسلام در حوزه معرفتی بر عقول انسان های مستعد و قابل، نزول کرد و هر جغرافیای انسانی و مکانی را شایسته بیند، در آن اطراق می کند. به همین دلیل، پس از ۱۴۰۰ سال، شاهد نزول و اجلال دین مقدس اسلام در ساحات مختلف کشور ایران هستیم و این رویداد خوشایند با انقلاب پرشکوه ملت ایران پدیدار شد. با پا گرفتن و شروع حیات نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران، همه تهدیدهایی که بر سر راه یک انقلاب متصور است، پیش روی آن قرار گرفت، اما این انقلاب اسلامی در سیر حرکت خود، ازهر بزنگاه و برهه ای با کمترین آسیب به سلامت عبور کرد؛ آن هم به دلیل دو تمایز و دو ویژگی اصلی: اول، کاملاً مردمی بودن انقلاب و دوم، داشتن رهبری حکیم و فرزانه. با رجوع به تاریخ انقلاب های جهان، نقش رهبری در جایگاه راهبردی انقلاب قرار گرفته و جهت و سمت و سوی انرژی و توان کشور را به آن سمتی که مدنظر است، رهنمون کرده باشد، بسیار اندک است؛ بنابراین بسیاری از انقلاب ها دچار انحراف و در نهایت فنا شده اند. اصلی ترین عامل انحراف در انقلاب ها را باید، در فاصله گرفتن از شعار انقلاب، توسط دو طیف مردم و مسئولان دانست. کاهش بصیرت آحاد جامعه و عدم کارایی و فساد در بدنه مسئولان، دو عامل اساسی فروپاشی یک نظام که با رویکردی انقلابی شکل گرفته است، محسوب می شود.