نویسنده در این اثر نمایشی، از رسوم زشت مردم زمان خود انتقاد می کند و به آنان سخت می تازد که برای به دست آوردن هیچ، عمر و ثروت خود را در دادگاه ها به باد می دهند. او قاضی مضحک و شاکی مسخره ای را معرفی می کند که هریک به نوبه ی خود گمان می برند، بدون صدور رای و تقویم دادخواست، زندگی برایشان مفهومی ندارد و وکلای دعاوی را به باد انتقاد می گیرد که برای به دست آوردن موفقیت خود در ساده ترین دفاعیات به عبارت پردازی و به کاربردن جملات کش دار و دهن پرکن بی نتیجه، وقت خود و دادگاه را تباه می سازند.