ذکر خاطراتی از همنشینی با یکی از اولیای الهی که نویسنده خود را شاگرد او می نامد، است. در این کتاب نگارنده مجموع چیزهایی که از استاد خویش آموخته و برخی از کراماتی را که مشاهده کرده است، در قالب ذکر خاطره نقل کرده است. وی نام این استاد را نمی برد و نحوه جذب شدن نسبت به او را شرح نموده و درس هایی که وی در زمینه نحوه تزکیه نفس، لزوم تبعیت محض از فرامین قرآن و اهل بیت(ع) انجام وظایف دینی و اخلاقی، توکل بر خدا، محبت به اولیای الهی، شرح صدر و تربیت معنوی آموخته است را شرح داده است. وی همچنین ویژگی های خاص اولیای الهی را برشمرده و لزوم آشنایی و همنشینی با چنین افرادی را مورد تأکید قرار داده است.