در آغاز این نوشتار با اشارت به روایات مذهبی، ارزش وقت و بهره گیری مفید از آن ذکر گردیده است. نگارنده، بدبختی اکثر مردم را نتیجه ی تضییع وقت و اتلاف عمر می داند. وی معتقد است که دو عامل سبب اتلاف وقت می شودک یکی تنبلی و سهل انگاری، و دیگر مصاحبت با دوستان ناموافق. در قسمت های دیگر کتاب، مطالبی در باب دنیا و فریفته شدن مردم به آن، کم گفتن همراه با بهره گیری از فرصت ها، استفاده ی مناسب از وقت، و کار امروز را به فردا نیفکندن، ذکر گردیده است.