سناریو به عنوان روشی آینده پژوهانه، برآمده از دنیای سینما و تئاتر است. سناریوها، دقیقا مانند آن چه در سینما انجام می شود، به این دلیل مورد استفاده قرار می گیرند تا داستانی را به صورت کاملا قابل درک، تصویر نمایند. سناریو گاهی از دریچه و منظری خاص به آینده است، که در آن داستان دارای سازگاری منطقی است و اتفاقاتی خارج از عقلانیت در آن رخ می دهد. سناریوها را معمولا گروهی از افراد می نویسند و چندان عجب نیست که در نگارش آن ها، واقعیت ها به گونه ای بازتاب یابند که نگارندگانشان درک می کنند. سناریوها از سال های پس از جنگ جهانی دوم و در دهۀ 1950 مورد استفاده قرار گرفتند. نگارندگان در کتاب حاضر نخست مبانی آینده اندیشی و سناریو نگاری و سپس اهداف سناریونگاری را بررسی می کنند. آنان در ادامه رویکردهای مختلف سناریونگاری از جمله رویکرد کلی، کیفی، تاریخی، تصویری و... را تحلیل کرده و به فرایندهای مختلف سناریونگاری می پردازند. در پایان نیز نمونه های موردی از سناریونگاری را عرضه می کنند.