دلقک گفت:دست رو دلم نذار که دلم خونست.من برای خود آدم حسابی بودم اما از گذشته های دور این روزگار به افراد لایق و شایسته روی آنچنانی نشان نداد و همواره مرد پی دلقکی می گشتند تا غم و غصه هایشان را فراموش کنند و من نیز روزی در دشت خاوران بودم به این شعر انوری برخوردم که ای 
ای خواجه مکن،تا بتوانی طلب علم 
کاندر طلب را تب هرروزه بمانی 
شو مسخرگی پیشه کن و مطربی آموز 
تا داد خود از کهتر و مهتر بستانی 
و بعد،این لباس مسخره را بر تن کردمو خود را به این شکل مضحک در آوردم