نوشتن از زنان و افکار درونی شان جزو لاینفک رمان های وفی است و ترلان هم از این قاعده مستثنی نیست. ترلان دختری تبریزی است که رفتاری مردانه دارد و از زن بودن می گریزد. او همراه با دوست قدیمی اش رعنا در جست و جوی کار هستند و تصمیم می گیرند پاسبان شوند. اکثر بخش های داستان در یک آموزشگاه نظامی در تهران اتفاق می افتد و  از نگاه ترلان و با زبان سوم شخص روایت می شود. 

ترلان در مقایسه با رمان های دیگر وفی ریتم کندتر و آغاز گنگی دارد. اما در ادامه شخصیت های فرعی که همه از سر ناچاری و تنها برای گریز از زندگی واقعی شان در آموزشگاه هستند، به کمک ترلانِ داستان می آیند و به او که در آرزوی نویسنده شدن  و یافتن حقیقت است، کمک می کنند.

+ این رمان، به عنوان رمان تقدیر شده توسط داوران جایزه ادبی اصفهان در سال 1383 انتخاب شده است.


          

            ترلان کتابیه که باهاش زندگی می کنم. با ترلان عصبانی و سرخورده می شم. باهاش می رم ساختمان مرکزی، باهاش منتظر رعنا می مونم، باهاش نگران رعنا می شم، باهاش استرس می گیرم، راجع به کلمات درکش می کنم، آرزوهاش رو می شناسم...

ترلان رو خیلی دوست دارم، دختر محکم و با اراده ای که کسی رو به دنیای خودش راه نمی ده. بی شباهت ترین آذم دنیاست به من و شاید برای همینه که برام دوست داشتنی و قابل احترامه!
          

            داستانی جالب و سریع الهضم بود همراه با جزییات به اندازه کافی خوب که بشه دنبالشون کرد چه در زندگی چه در نویسندگی

بعد از خواندن این کتاب، نظرات بقیه خوانندگان رو هم خوندم که به نظرم رسید لینک دو مطلب به بیرون از سایت رو بذارم

مطلبی با عنوان «چرا کتاب نمی‌خوانیم؟ » از عزیز حکیمی در مجله نبشت
۱. https://nebesht.com/why-dont-we-read-books-ah/

مطلبی با عنوان «زنان؛ دشواری خروج از حاشیه نظام رفاهی» از حمید قیصری از مجله زنان امروز در سایت میدان
۲. https://meidaan.com/archive/67635

من که لحظات کوتاه ولی خوب رو با این کتاب سپری کردم، و از اونجایی که از تلاش فکری نویسنده لذت بردم، به توصیه‌ی جوزف کمبل، بهتره برم سراغ بقیه‌ی کارهای نویسنده