"گرچه سیاست همواره حاوی عنصر شخصی است، ولی شخصی شدن سیاست در مقیاسی وسیع، وضع نادری است که در جامعه شناسی سیاسی به تبعیت از ماکس وبر،  سیاست و حکومت کاریزمایی خوانده می شود .هدف نویسنده کتاب حاضر،  توضیح شیوه کاریزمایی شدن سیاست و حکومت ایران، به ویژه در بین  سال های 1357تا 1368و روند عادی شدن کاریزما در دوران بعد از انقلاب  است ."نگارنده در این پژوهش دوران رهبری و اقتدار امام خمینی (ره) را  با تحلیل ماکس وبر در باب ظهور جنبش کاریزمایی و شکل گیری سیادت و اقتدار  فرهمند توضیح می دهد ;افزون بر آن، مباحث کتاب در شش بخش سامان یافته  است .بخش اول به طرح موضوع گرایش ها و پرسش های اصلی تحقیق و بخش دوم  به تبیین مفاهیم اصلی و مبانی نظری پژوهش مربوط می شود .نگارنده در بخش  سوم با توضیح و تفسیر بنیادها و مبانی مشروعیت نظام سیاسی ایران در  دوران پهلوی و سپس مبانی مشروعیت در دوره رهبری امام خمینی (ره) انگاره  یکم را سنجش و ارزیابی می کند .وی در بخش چهارم با کاوش در تمایلات  و گرایش های نظام سیاسی و حکومت سیاسی در ایران پس از امام خمینی (ره)،  ارزیابی و سنجش انگاره دوم و سوم و چهارم را دنبال می کند و در نتیجه،  کوشش اصلی تر و تلاش عمده پژوهش به مطالعه مبانی مشروعیت و قدرت در  دوره جانشینی امام خمینی (ره) معطوف می گردد .دو بخش پایانی کتاب به  استنتاجات موضوعی و نظری، همچنین فهرست منابع اختصاص دارد .