آنچه بیش از هر موضوع دیگری روش تاریخنگاری یرواند آبراهامیان را از روش- و یا در اکثر موارد فقدان یک روش و بینش مشخصّ- دیگر پژوهندگان تاریخ معاصر ایران متمایز می‌سازد، تأکید خاص اوست بر مبانی اجتماعی تحوّلات سیاسی ادوار مورد بحث. توجهی که در درجۀ اول خود را به صورت احتراز از تأکید بر نقش تحوّلات خارجی بر دگرگونی‌های داخلی کشور نشان می‌دهد و آنگاه در بررسی تأثیر تنش‌های اجتماعی بر چگونگی شکل‌گیری حرکت‌های سیاسی.