عرف از دیرباز به عنوان یکی از ابزارهای اجتهاد و استنباط احکام از قرآن و حدیث مطرح بوده و از این روی، نقش پررنگی در فقه از خود به یادگار گذاشته است. کاربرد پر استعمال این واژه و واژه های هم معنای آن در لابلای مباحث تفاسیر و کتاب های فقهی و اصولی و گاه در تک نگاره ها، گواه صاق بر این حقیقت است. از این رو، مذاهب مختلف اسلامی در عین اختلاف در نحوه استناد به عرف، توجه وافری به عرف دارند و پیشینه استفاده از عنصر عرف به اندازه پیشینه دانش فقه دیرینه است و کارکرد عرف در ابواب گوناگون فقه در ادوار مختلف تاریخی فقه کاملا مشهود است. نگارنده در کتاب حاضر با تحلیل دلایل استناد به عرف، صحت و سقم انواع کارکردهای عرف را بررسی کرده است.