مرحوم حسن عرفان را از سالها پیش می شناختم.
آدمِ پر احساسی که می سوخت تا بفهمد و بفهماند.
وقتی موعظه می کرد ، دلسوزی را از سوز صدایش می شد فهمید.
از حسرتهایم درباره او بگویم ؛ حسرتم درباره او این است که عمرش کفاف اتمام شرح بر «مطول المعانی» را نداد و نیمه کاره باقی ماند.
این کتاب ، شرحی است پارسی بر کتاب «مختصر المعانی» - نسخه خلاصه شده «مطول المعانی» - که درباره «شیوه شیوایی» است.
در این کتاب ؛ برای اولین بار با روشی نوین از آموزش «بلاغت و شیوایی» روبرو می شوید ؛ گویی مرحوم حسن عرفان دست شما را می گیرد و به دنیای سرسبز روح خودش می برد ؛ یک جا از حالِ نویسنده برایتان می گوید ، یک جا غرق در شیرینی اشعار پارسی می شوید و یکجا دلسوزانه روی تخته سنگی دست های شما را در دستان کوچک و گرمش می فشارد و نصیحتی عاشقانه را به جانتان هدیه می کند.
یادم نمی رود ؛ اولین بار وقتی بعد از بیان «موانع شیوایی» برایم گفت که «عزیزم! یکی از موانع شیوایی به کار بردن کلمات زشت است!» برق از سرم پرید ؛ آیا این مرد همان ادیب شهیر است؟ چرا باید در هنگامه تدریس ادبیات دلش برای قلبِ زار ما بسوزد؟
خواندنش را به همه کسانی که دوست دارند ظرافت های قرآن و روایات را به جان بفهمند توصیه میکنم.