در این کتاب شماری از مهم‌ترین تأویل‌های موجود در زمینه‌ی شعر نو مورد نقد و ارزیابی قرار می‌گیرند تا از این راه عوامل ترجیح یک تأویل بر تأویل دیگر روشن، و تا جای ممکن معیارهای پذیرفتنی‌تری برای تأویل متن به دست داده شود. همچنین با توجه به دشواری استنباط معنی از متن یا طریقه‎ی معنی‌بخشی به متن، این پژوهش در پی آن است تا با نشان‌دادن نمونه‌هایی عملی از تأویل، فهم شعر نو و لذت‌بردن از آن را که به سبب ابهام‌های گوناگون برای بسیاری از خوانندگان عادی دشوار است، آسان کند و روش درست‌تر تأویل و تفسیر را به آنان بیاموزد. از سویی از این راه می‌توان زمینه‎ی ارتباط منطقی خوانندگان را با بخشی از میراث ادبی ایران فراهم آورد و از سوی دیگر نتایج این بررسی در تمام شاخه‌هایی که با هرمنوتیک و تأویل متن سروکار دارند، می‌تواند کارآیی داشته باشد. احسان طبری، رضا براهنی، محمد حقوقی، داریوش آشوری، ع. پاشایی، شفیعی کدکنی، تقی‌ پورنامداریان و سیروس شمیسا از جمله مفسرانی هستند که تأویل‌شان در این کتاب تحلیل و بررسی شده است.