شماره­ی صفر چونان راهنمایی عالی برای روزنامه­نگاری زرد از کار در می­آید،
به طوری که مخاطب در حین خواندن آن در مورد ساختگی یا واقعی بودن­اش
به تردید می­افتد. رمان داستانی را روایت می­کند که در سال 1992 اتفاق می­افتد؛
هیئت تحریریه­ای سرهم بندی شده و به تصویر کشیده می­شود که مشغول
آماده سازی روزنامه­ای است که هدف­اش، بیش­تر از آن­که اطلاع رسانی باشد،
باج گیری؛ لجن پراکنی و خوش خدمتی به ناشر خود است.
یکی از افراد عضو هیئت تحریریه، روزنامه­نگای پارانویایی است که در
کوچه خیابان­های میلانی شبح­زده گشت می­زند. او داستانی مربوط به
پنجاه سال پیش را بر اساس طرحی پیرامون جنازه­ی پوسیده­ی یک موسولینی دروغین
بازسازی می­کند؛ داستانی پیرامون سازمان گلادیو؛ لژ فراماسونری،
ترور پاپ لوچانی، کودتای جونی­یو والریو بورگزه، سازمان سیا و بریگادهای سرخ
که آلت دست سازمان­های امنیتی مخفی قرار می­گیرند.
این مجموعه از حقایق غیر قابل توضیح، ساختگی به نظر می­رسند تا این­که
پخش برنامه­ای از بی بی سی، نشان می­دهد حقیقت دارند یا دست کم بانیان­اشان
به آن­ها اقرار می­کنند.
ناگهان پای جنازه­ای در تنگ­ترین و بدنام­ترین خیابان میلان به ماجرا باز می­شود.
در این اثنا، داستان عاشقانه­ی کم­رنگی نیز میان دو قهرمان ذاتا بازنده در جریان است.