ساراماگو داستانی سحرآمیز بیان می کند که شفافیت واقعیت تاریخی را با چاشنی تخیلات درهم می آمیزد، داستانی عاشقانه، ماجراجویانه و عمیق دربار? سلطنت و مذهب در قرن هیجدهم کشور پرتغال.بیش از بیست هزار نفر کارگر اجیر شده اند تا در ساختن صومعه ای برای اسکان سیصد نفر از راهبان فرق? فرانسیسکن که به واسطه نذر ملکه برای تولد دخترش ماریا باربارا وعده داده شده است کار کنند و این کار سیزده سال طول می کشد در حالی که ماریا حتی نیم نگاهی هم به صومعه نینداخته است.منحصربه فردترین ویژگی آثار ساراماگو عدم کاربرد نشانگان سجاوندی به صورت متداول و استفاده از جملات بسیار طولانی است، که گاه در درون آن زمان نیز تغییر می کند. او از میان علائم نگارشی تنها از نقطه و ویرگول استفاده می کند و از سایر علامت ها که مثلاً جمله سؤالی را مشخص می کند یا آن را در گیومه می گذارد و... مطلقاً می پرهیزد. گفتگوهای شخصیت های داستان را پشت سر هم می نویسد و مشخص نمی کند که کدام جمله را چه کسی گفته و به ندرت یک پاراگراف را تمام می کند.اگر چه بسیاری از منتقدان ادبی ساراماگو را در ردیف نویسندگان پیرو سبک رئالیسم جادویی قرار داده و آثار او را با نویسندگان اسپانیایی زبان آمریکای لاتین مقایسه می کنند اما او خود را ادامه دهنده ادبیات اروپا و تأثیرپذیری خود را بیشتر از گوگول و سروانتس می داند.ساراماگو گاه در دل داستان های خود از جملات طعنه آمیزی استفاده می کند که ذهن خواننده را از حوادث تخیلی و غالباً تاریخی داستان خود به واقعیت های جامعه امروز معطوف می کند. نوک پیکان کنایه های ساراماگو معمولاً مقدسات مذهبی، حکومت های خودکامه و نابرابری های اجتماعی است. رویکرد ساراماگو علیه دگماتیسم مذهبی آن چنان در رمان ها و مقالات او آشکار است که وزیر کشور پرتغال در سال 1992 در پی انتشار کتاب انجیل به روایت عیسی مسیح نام او را از لیست نامزدهای جایزه ادبی اروپا حذف کرد و این را توهینی به جامعه کاتولیک پرتغال خواند، ساراماگو پس از آن به همراه همسر خود به تبعیدی خودخواسته به لانزاروته جزیره ای آتشفشانی در جزایر قناری در اقیانوس اطلس رفت و تا آخر عمر در آنجا گزید.