نوشته های فارسی را با توجه به کاربردشان می توان به انواعی تقسیم کرد: نوشته ای که به ساز دل می زند، ادبی و احساسی است، نوشته ای که نکته ای علمی در آن است، علمی است و نوشته ای که موضوعی را تحلیل می کند، تحقیقی و پژوهشی است. اما نوشته هایی که برای دیگری نوشته می شوند به دو دسته قابل تقسیم اند: نخست دوستانه که قدما به آن ها اخوانیات می گفتند و دیگر رسمی یا اداری است. سخن نگارنده در این کتاب در باب نوشته های اداری است؛ نوشته هایی که اگرچه در بین قدما هم تا حدی رایج بوده و فلسفۀ  وجود منشی در دربارهای گذشته نیز همین نکته بوده است. اما حرکت بعدی این نوع نوشته بعد از دورۀ  قاجاری است، نوشته ای که دارای قوانین ویژۀ  خود است و در تعریف آن گفته شده است؛ نوشتۀ  اداری نوشته ای است موجز و جدی، در قالب اصطلاحات خاص اداری که در آن موضوع اداری نیز مطرح می شود و هدف خاصی را دنبال می کند و دارای نثر ویژه و قوانین خاصی است، ذوق و قریحه در آن جایی ندارد، بلکه وسیله ای برای ادای مقصود است، پس باید آموخته شود.