بگذارید قصه را از این جا آغاز کنم: در آوریل 1994 در سازمان ملل در نیویورک نماشیگاه بر پا کردم.شیوه برگزاری نمایشگاه در سازمان ملل هم به این صورت است: کشوری که شما تابع آن هستید از سازمان ملل در خواست می کند تا سالن نمایشگاه را در اختیارتان بگذارد.من از طریق موسسه فرانکوفون (ترویج زبان فرانسه)،برای برگزاری نمایشگاهم در سازمان ملل اقدام کردم...این درودی نامی آشنا در عرصه نقاشی امروز ایران است که بیش تر با رنگ ها و فضاهای خاص و منحصر به فردش که ملهم از نرهای درونی اویند،شناخته می شود؛نورهایی که هر بار به شکلی در قلم موی نقاش،خود را یافته و بر زمینه ای از بی تابی ها و رویاهای او یاس ها و امیدهای ما را نمایانده اند.به این خاطر استکه شکل ها و حجم ها از خود،بیرون زده اند و در هیچ قاب و قالبی نمی گنجندوهمچنان که پرنده را شاید،اما پرواز را نمی توان در هیچ قفسی حس کرد.