داستان دارای انواع گوناگونی است که در زبان های اروپایی هریک نام ویژه ای دارد و منظور از افسانه در زبان فارسی همان Fable در زبان های انگلیسی و فرانسوی است و غرض از آن نوعی داستان تمثیلی و استعاری است که جانوران، گیاهان و جز آن ها در نقش انسان ظاهر می شوند، مانند افسانه های کلیله و دمنه. افسانه پردازی در ایران رواج زیادی داشته و داستان های کتاب های مهمی نظیر کلیله و دمنه، مرزبان نامه، سندبادنامه و هزار و یک شب از این نوع هستند. حدود دو سوم داستان های عامیانه ی فارسی نیز در این دسته جای دارند. علاوه بر این تقریبا همه ی شاعران فارسی زبان به ویژه سنایی، عطار، مولوی، سعدی و جامی افسانه هایی سروده اند. بنابر تعریف هایی که از افسانه عرضه شده افسانه دارای نقشی دوگانه است؛ یا به عبارت دیگر دارای جنبه ی استعاری و تمثیلی است. بی شک این مهم ترین مشخصه ی افسانه است. نویسنده در نگارش این کتاب بیش تر به جنبه ی استعاری افسانه نظر داشته و به مسائلی هم چون سیاست حکمرانان، سیاست وزیران، سیاست رعایا، و زنان و سیاست در افسانه های ایرانی پرداخته است.